Birbirimize sert hayatlar yaşatıyoruz

Oyun Darlene Craviotto’un Pizzaman oyunundan uyarlanmış. Uyarlamada nasıl zorluklar yaşadınız?

Ceren: Bazı kısımlar fazlasıyla Amerika’ya özgüydü. Ufak ufak eleyerek gittik. Amerikan esprilerini elemek biraz zamanımızı aldı. Sonuç olarak epey Türkçeleştirdik. Black book olayı var mesela. Küçük siyah defter. Amerika’da bir dönem kızlar çıktıkları ya da flört ettikleri çocukların numaralarını bu deftere yazarlarmış. Bizde böyle şey yok.

Cengiz: Oyun 60’larda yazılmış bir oyun. Türkçeleştirmekten çok zamana adapte ettik. Bazı metinler zamanla eskimez. İnsan duygusu da hep aynı kalır. Ne kadar zaman geçerse geçsin insanın duygu sayısı bellidir.

Bir erkek olarak seni nasıl zorluyor erkek egemen sistem?

Cengiz: Çocukluktan itibaren erkekte de bir hayat kaygısı ve sorumluluk beklentisi var. Benim oynadığım karakter yanlışlıkla bir kızı hamile bırakıyor, kaçıp gitmeye çalışıyor ama toplum onu geri getiriyor. Şimdi evi için farklı farklı şeyler yapmak zorunda kalıyor. Aile geçindirmek için paket servis yapıyor. Ama toplumun beklentisini karşılayamadığı için eziliyor.

Kişisel yaşamında bu baskıyı hissettin mi?

Cengiz: Erkek eve bakar düşüncesi çok derinlerde bir yerlere yerleştiği için evet küçüklükten beri hissettim. Sanatçı bir ailenin çocuğuyum. Anneannem Kamuran Akkor. Ailem ilk başta tiyatrocu olmama çok sıcak bakmadı. Korumacı davrandılar. Bir altın bileziğin olsun, sonra istediğini yap, dediler. Ama ne zamanki kararlı davrandım, arkamda durdular. Bugün annem ve anneannemin kurduğu tiyatroda çalışacak kadar şanslıyım.

Rol kişiniz ve hayatınız arasında nasıl bir parelellik kurdunuz?

İlkem: Ben Zeynep karakterini oynuyorum. Hayattaki bütün mutluluk formülünü hayatının erkeğini bulmaya adamış. Birisi ona ‘sen benim karımsın’ diyecek, öyle mutlu olacak. Ben böyle değilim tabi ki. 35 yaşındayım, hiç evlenmedim. Zeynep bir gün sevgilisinin evli olduğunu öğreniyor ve dünya

başına yıkılıyor.

Oyunda küfür ederken bile zorlandık